بررسی بازی Chronos: Before the Ashes – حل کردن معمای زمان

اگر بخواهیم Chronos: Before the Ashes را در یک ژانر قرار بدهیم، بازی یک نقش‌آفرینی فانتری سوم شخص است. اگر بخواهیم دقیق‌تر اشاره کنیم، باید بگوییم که کرونوس به طور خاص از مولفه‌های آشنای سبک سولزبورن (یعنی شبیه بازی‌هایی مثل دارک سولز یا بلادبودرن) پیروی می‌کند. مراحلی که نقشه‌هایش اصطلاحا مترویدونیایی طراحی شده‌اند و پر هستند از دشمان متنوع با الگوهای مبارزاتی منحصر به فرد در حمله و دفاع، که برای شکست دادنشان باید صبور و البته چابک باشید. و البته مرگ که اتفاق دردناکی در بازی‌ محسوب می‌شود و مجازاتش آنقدر سنگین هست که پلیر تمام تلاشش را به کار بگیرد تا از آن جلوگیری کند.

کرونوس دقیقا از همین نسخه استفاده می‌کند، به جز مقوله‌ی مرگ که کمی تغییر کرده و به نظرم بزرگترین نقطه‌ی قوت بازی محسوب می‌شود. چرا؟ به این دلیل که بازی نقص‌ها و ضعف‌های آشکار دارد اما به آن‌ها آگاه است. لذا با سهل‌ گرفتنِ به اندازه‌ی مجازات مرگ، بازیکن را ترغیب می‌کند که بعد از هر بار شکست،‌ یک شانس دوباره به خودش و بازی بدهد. مکانیسم مجازات مرگ در بازی نه آن‌قدر سخت است که عطای ادامه دادن را به لقایش ببخشید و نه آن‌قدر سهل که فلسفه‌ی چالش در این سبک از بازی‌ها را از بین ببرد و دقیقا همین تعادل است که کرونوس را تبدیل به یک اثر سرگرم کننده و خوش ساخت می‌کند.